Heb je krullen dan wil je stijl haar, woon je bij het strand dan mis je de bossen en heb je een partner dan wil je best wel weer eens vrijgezel zijn. Best vermoeiende gedachten. Het wordt tijd dat we leren tevreden te zijn.
Vroeger wilde ik graag een broer. Mijn zus was namelijk zo’n meisje dat het liefst in haar eentje speelde met poppen, op de camping liet ze mij altijd voorop lopen als we vriendjes en vriendinnetjes gingen maken en als ik voorstelde van garagedak naar garagedak te springen keek ze me aan alsof dat het slechtste idee was wat ze ooit had gehoord. Daarom wilde ik graag een grote stoere broer. Eentje die van aanpakken weet, mij op sleeptouw neemt en gekke avonturen bedenkt. Ik wilde iets, wat ik niet had.
In deze tijd worden we dagelijks geconfronteerd met zaken die we niet hebben of niet goed kunnen. Sterker nog, marketingcampagnes zijn hier op afgestemd en maatschappelijk doen we hard ons best elkaar zowel zakelijk als privé de maat te nemen. Ontevredenheidsprikkels worden (bedoeld en onbedoeld) uitgedeeld bij de vleet.
De mate van tevredenheid en ontevredenheid wordt dus vaak extern gevoed door een ontevredenheidsprikkel wat maakt dat je intern onrustig wordt omdat er een verlangen wordt aangewakkerd naar iets meer of iets anders. Echter dat verlangen (en daarmee dus de start van ontevredenheid) wordt vaak aangeboord door je perspectief. De manier waarop je naar zaken kijkt. En dat lieve mensen is goed nieuws voor onze groeiende ontevredenheid, want aan op je verlangen en perspectieven kun je invloed uitoefenen.
Toen ik vanuit Nepal in India aankwam had ik het gevoel alsof ik mijn grote broer had ontmoet. In vergelijking met Nepal is India drukker, viezer en brutaler. Gretig ging ik op ontdekkingstocht en och, wat hadden we het samen leuk. We gingen naar de vreemdste uithoeken, aten het lekkerst op de meest viezen plaatsen en zochten maximaal de grenzen op, tot ik in het ziekenhuis belande met een zware longontsteking. Een acht daagse opname volgde in een klein ziekenhuis, waar de lijken letterlijk voor de deur lagen en de apen agressief voor het raam stonden. Ik kon nog wel lachen maar in alle eerlijkheid heb ik die acht dagen vaker gehuild omdat mijn infuus drie keer per dag opnieuw moest worden aangeprikt. Of het nu lag aan mijn dunne aders of aan de vaardigheden van de zusters, het was een pijnlijke aangelegenheid wat resulteerde in een slagveld op mijn handen en polsen mijlenver van huis.
En toch ben ik op dat soort momenten nooit alleen. Ik kon gelukkig leunen op vriendlief waarmee ik aan het rondreizen was én ik heb in mijn telefoon onder de ‘nood’ knop iemand die kalm blijft, die hulp biedt waar mogelijk, me geruststelt, me troost, me aanmoedigt, me aan het lachen maakt, en relativeert indien nodig. In die tijd weliswaar via een landlijn en zonder beeld, maar beter iets dan niets. Wie diegene aan de andere kant van de telefoon is? Mijn zus! Tijdens mijn verre reizen is zij vanuit Nederland altijd heel dichtbij en ik zou haar voor geen goud willen inruilen voor een stoere broer.
(1) Weten waar je een ontevredenheidsprikkel heb opgedaan; (2) begrijpen waarom een bepaald verlangen is aangewakkerd en; (3) bewust nagaan vanuit welk perspectief je naar een situatie/verlangen kijkt, kan dus positieve input zijn voor een tevreden leven. Als je goed op waarde weet te schatten wat je hebt, zul je vaak tot de conclusie komen dat je eigenlijk al heel tevreden kunt zijn.
SHARE & SPREAD WISDOM
© 2022 All rights reserved Wisdom Lab
Su-Anne van Waes