Het was 1995, ik was 13 jaar en mijn ouders hadden het idee opgepakt om naar het noordelijkste puntje van Europa te rijden, de Noordkaap. Op 3000 kilometer van Kaatsheuvel zouden we via Zweden naar de Noordkaap afreizen om vervolgens via Noorwegen weer 3000 kilometer terug naar huis te rijden. En zo geschiede. In de zomervakantie reden we met onze bepakte auto en caravan door de prachtige natuur van Scandinavië op weg naar het noordelijkste puntje. 

Met twee beginnende pubers had deze reis alle ingrediënten voor een verschrikkelijke vakantie, maar niks was minder waar. Mijn zus en ik vonden het prachtig en genoten met volle teugen van het avontuur. Tijdens onze reis hadden we een vast ritme. We stonden rond 08.00 uur op en als we geluk hadden aten we in de ochtend een zoet Zweeds kaneelbroodje. Om standaard 9.00 uur reden we de camping af om onze reis te vervolgen. Met enkel een cassettebandje als vertier, stopte we in de middag regelmatig bij prachtige meren om even de benen te strekken of voor een wedstrijdje keien gooien, om vervolgens weer door te rijden. Rond 16 uur probeerde we op de nieuwe camping aan te komen, daar speelde we in kleine speeltuintjes, waar we na een gevecht met 100-den muggen ons simpel maar lekker camping maal op aten. Nadat mijn zus en ik hadden afgewassen speelde we altijd met z’n vieren nog een kaartspelletje in de caravan waarna we op tijd naar bed moesten want de volgende dag ging de wekker weer vroeg.

Hoewel het doel de Noordkaap was, kon onze euforie niet op toen we Finland doorkruiste en de poolcirkel bereikte. Trots poseerde we op de symbolische poolcirkel lijn en vanaf die dag werd de routine opgerekt met nachtwandelingen onder de middernachtzon, terwijl mijn vader uitleg gaf over dit natuurverschijnsel.

Tekst gaat verder onder de foto’s.