Na een paar dagen kom ik aan in de hut waar vanuit ik de volgende ochtend naar Torres del Paine kan lopen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 14.00 uur is. Trots op mijn planning kijk ik voldaan naar de berghut. Na 6 uur lopen ben ik blij dat ik even kan zitten. Ik gooi mijn rugzak af, trek wat eten uit mijn tas en staar omhoog. De lucht is strak blauw en de zon brand fel. Ik hoor mensen rondom de berghut rekensommen maken omdat er morgenmiddag een onweersbui wordt verwacht en veel mensen dus in de ochtend de klim omhoog zullen maken. Zittend aan de picknick tafel begin ik ineens te twijfelen of ik wel morgenvroeg moet gaan. Het is nú mooi, nee zelfs prachtig weer! Vanaf de berghut is het een tocht van 2 uur omhoog om bij het uitzichtpunt te komen. Als ik een beetje doorloop ben ik nog op tijd boven en kan ik voor het donker weer terug bij de berghut zijn.

Ik twijfel geen seconde langer. Snel stop ik alles terug in mijn tas, trek een laagje uit als voorbereiding op de klim en voor de veiligheid meld ik me bij de ‘heer des huizes’ van de berghut. Ik geef aan dat ik blijf eten en slapen maar nog op en neer ga naar het uitzichtpunt. Hij steekt zijn duim omhoog terwijl ik mijn naam, mijn paspoortnummer en telefoonnummer van mijn zus noteer. Hij begrijpt dat ik veiligheid creëer waarop hij geruststellend en liefdevol zegt “I will wait for you”. Ik glimlach, bedank hem voor zijn vriendelijkheid, steek mijn duim terug omhoog terwijl ik mijn rugzak op mijn rug gooi.

Ondanks dat er al zes uur in mijn benen zitten gaan de meters omhoog wonderbaarlijk vlot. Het is niet druk op mijn pad omhoog en de euforische mensen die naar beneden komen geven een adrenaline kick waardoor mijn benen de verzuring minder voelen. Tijdens je klim omhoog zie je Torres del Paine niet. Pas als je op het eind over een rand klimt, ontvouwt uit het niets de rotsen en het gletsjermeer. De kracht van bergen maken altijd een grote indruk op mij maar bij dít aanblik stopt heel even mijn ademhaling. Wat een ongelofelijk mooi natuurspel. Uniek in zijn soort.

Ik glimlach en ga zitten op een rots. De lucht is nog steeds strak blauw, er zijn een handje vol mensen en de zonnestralen schijnen nog net over de bergtoppen. Terwijl ik zit te genieten van het uitzicht verdwijnen onopgemerkt ook langzaam de laatste mensen. Pas als ik een tijdje later om me heen kijk zie ik ineens dat ik alleen ben. Alleen voor de rotsformatie van Torres del Paine. Ik ga staan en neem elke centimeter en elke seconde in me op, om dit unieke moment zo lang als mogelijk vast te houden en te slaan.

Omdat ik zoveel beleef tijdens reizen leg ik zoveel als mogelijk vast. Snel trek ik mijn camera uit mijn tas. Ik balanceer het toestel tegen een rotsblok en zet hem op timer terwijl ik ondertussen terugloop naar het punt waar ik daarvoor stond. Ik adem nog één keer diep in terwijl ondertussen een gelukstraan over mijn wang rolt. Wat een uniek moment. Wat een natuurpracht. Wat een leven.

Tekst gaat verder onder de foto’s