It is your business!

Column

Terwijl ik eigenlijk voor de drukte in een bamboe bos wilde zijn, besloot ik een wijze les te leren nabij Kyoto. Nooit gedacht dat dit gepaard zou gaan met een Alice in Wonderland ervaring.

Het Japanse Bamboe Bos

Nabij Kyoto ligt een bamboe bos (Arashiyama) die bekent staat om de meters hoge, strak staande groene stammen (zie roadmovie Japan). Omdat vele dit verschijnsel willen zien wordt je aangeraden vroeg op pad te gaan. Vanaf 09.00 uur schijn je voetje voor voetje over het smalle pad te lopen, waardoor de mystiek van het bos moeilijk te vinden is.

Zo gezegd, zo gedaan. Om 06.30 uur gaat mijn wekker, ik stap in de eerste bus, waardoor ik om 07.30 uur over de stille straten loop nabij het bos. Omdat het niet meteen duidelijk is waar ik moet zijn dwaal ik een paar honderd meter door de straten tot ik in de verte een man zie lopen. Ik bedenk me dat ik beter de weg kan vragen voordat ik straks alsnog in de drukte sta. Snel verhoog ik mijn looptempo, maak oogcontact, zwaai naar de man, terwijl hij glimlachend zijn passen stopt omdat hij mij in het vizier heeft. Als ik bijna voor hem sta begin ik hem al te bedanken terwijl ik ondertussen mijn lichaam een paar keer buig. Hij doet hetzelfde, zegt “graag gedaan” en vraagt waar hij me mee kan helpen.

Tempel of Bos

Ondertussen valt me op dat de meneer gekleed is in een wit gewaad, een kaal geschoren hoofd heeft en een ketting draagt. Ik vraag hem of hij weet waar het bamboe bos is, waarop hij knikt en zegt: “Wil je eerst een bezoek aan een tempel of wil je direct naar het bamboe bos?” Volledig gefocust op mijn doel antwoord ik hem dat ik graag meteen naar het bos wil. Hij draait zich om, wijst vooruit en gebaard rechtsaf. Net op het moment dat ik hem wil bedanken en wil doorlopen biedt hij een kop thee aan, terwijl hij ondertussen een uitnodigend gebaar opzij maakt.

Ik volg zijn hand en schrik. Toen hij me vroeg of ik een tempel wilde zien bedoelde hij vast deze waar hij ongetwijfeld zelf onderdeel van uitmaakt. Terwijl ik me ondertussen schaam voor mijn eerder gegeven antwoord, blijft ik toch in twijfel staan. Ik loop niet zomaar met een vreemde man mee dus ik kijk de man doordringend aan, screen opnieuw de omgeving en lees mijn onderbuik gevoel. Daarnaast spookt door mijn hoofd dat ik juist die wekker zo vroeg had gezet voor een stille wandeling.

Ik zie de man steeds breder glimlachen. Hij ziet ongetwijfeld mijn verschillende gedachten in noodtempo de revue passeren. Ondertussen gaat de deur van de tempel open en komen er vier Japanse dames in klederdracht naar buiten. Druk kletsend zetten ze in de tuin van de tempel bankjes met daarop theekannen en waaiers. Terwijl ik het tafereel aanschouw maken de vrouwen een uitnodigend gebaar dat ik kan plaatsnemen. “Dorpbewoners komen in de ochtend vaak bij de tempel een kop thee drinken” vertelt de man ondertussen.

Ik laat mijn ego zakken

De geruststelling wint en ik laat mijn ego zakken door me niet blind te staren op mijn eigen doel, in een land waar ik me te gast voel. Ik antwoord daarom dat ik graag een kopje thee met hem drink op de buitenbankjes. Hij knikt instemmend, laat mij galant voor en draait een bankje richting de zon zodat we met ons gezicht de eerste zonnestralen kunnen opvangen. We zitten zwijgzaam naast elkaar, ik houd het mini kopje thee tussen twee handen ingeklemd en kijk voor het eerst met aandacht naar de tempel. Het is prachtig. De details in het houtwerk, het afdak die je beschermt tegen de zon, de symbolen aan de muren en de diepe tuin eromheen die met Japanse precisie is aangelegd. Er loopt of rijdt nog vrijwel niemand over straat en je hoort alleen de vogels druk tjirpen op zoek naar voedsel.

It is your Business

Ik ben altijd nieuwsgierig naar iemands verhaal dus ik vraag en luister. Hij vertelt dat hij al 30 jaar verbonden is met de tempel, hoe hij zijn vader heeft opgevolgd, wat de tempel voor hem betekent en hoe hij zijn werkzaamheden binnen de tempel uitvoert.

In het verlengde van zijn werkzaamheden vraag ik hem wat een belangrijke kernboodschap is die hij uitdraagt naar zijn gemeenschap. Hij kijkt me met een glimlach aan en sluit vervolgens zijn ogen; “mijn kernboodschap is simpel maar toch heel moeilijk, namelijk: ‘It is your business!’. Mensen zijn zo gefocust op hun eigen leven dat ze die van een ander vergeten”.

Hoewel ik begrijp wat hij bedoelt, vraag ik hem: “Maar je kunt je toch niet voor iedereen verantwoordelijk voelen?” Hij opent zijn ogen, pakt een touwtje van de grond en knoopt de twee uiteinde aan elkaar; “je moet het zien als dit touw. Het is een proces waar twee uiterste een geheel vormen. Aan de ene kant moet je altijd de ander wíllen zien en aan de andere kant moet je bereid zijn om iets over jezelf te wíllen leren“. Geïnspireerd door de sociale kracht die uitgaat van zijn kernboodschap zwijg ik en glimlach bevestigend naar hem terug.

Alice in Wonderland

Na 50 minuten kijkt hij op zijn horloge, veert overeind en zegt: “Oke, now it’s time to go” terwijl hij ondertussen de tuin inloopt en gebaart dat ik hem moet volgen. Gehaast zet ik mijn lege kopje op het bankje en bedank vluchtig de dames die liefdevol buigen. Ik trek een klein sprintje om hem bij te benen en loop volgzaam achter hem aan, dieper en dieper de tuin in.

We lopen recht op een brede dikke bamboe heg af waar een deur in is verstopt die ik in geen mogelijkheid had gezien, tot we er recht voor staan. Hij duwt zichzelf in de heg, rommelt aan de poort die eruitziet alsof hij in geen 100 jaar is open geweest en duwt de deur langzaam open. Als Alice in Wonderland beginnen mijn ogen te glinsteren van verbazing. Wat blijkt, de verborgen achterpoort van de tempel staat midden in het hoge bamboe bos.

We kijken om ons heen, het is 08.30 uur en zien dat het bos nog nagenoeg leeg is. “Perfect timing!” fluistert hij vol trots tegen zichzelf. We kijken elkaar glimlachend aan. Hij genoot van mijn blij en verbaasde gezicht, ik genoot van zijn gebaar en de moeite. Betoverd door het mooie bos keken we in stilte omhoog, luisterend naar de imposante bamboe bomen die kraakte door de wind. Na een paar minuten zei hij: “vergeet niet, mijn kernboodschap zit hem in grote en in kleine dingen. Je bent fijn gezelschap en het liefst zou ik nog met je doorpraten. Echter, de kunst is om mijn eigen wens in perspectief van jouw wens te zetten”.

Ik voelde mijn ogen prikken en een brok in mijn keel. Hoe mooi zou de wereld zijn als dit ons allemaal zou lukken. Uit respect voor zijn wijsheid boog ik langzaam, diep en bewust waarna ik zei “and I will carry your wisdom on”. Hij gaf me een klein liefdevol zetje het bos in en zei: “I know you will, because you showed it already“, terwijl hij glimlachend de poort achter me sloot.