Column
Bewonderen zonder verlangen
De reis door Peru, Bolivia, Noord Argentinië en Noord Chili is prachtig, echter kost het me deze keer veel energie. Ik verlang naar alles behalve waar ik nu ben. Precies in die ervaring en gedachte schuilde een mooie les.
Te weinig WC-papier
Plakkende slaapzakken vieze bedden, 8 kilo op je rug, nachtbussen, spannende grensovergangen, fysieke uitdagingen, hoogteziekte, gehurkt plassen, vreemde talen, diarree, leven vanuit een rugzak, smaakloos avondeten, koude douches, net te weinig WC papier, ontbijten met de restjes van het avondeten, ijskoude nachten, cola als medicijn, wisselende valuta’s, slapen tussen de dieren, nooit weten wat de dag van morgen brengt, opstaan rond de klok van vijf uur, je waardevolle spullen continu controleren, weken rondtrekken in dezelfde kleren, je ondergoed wassen in een rivier, geen stroom, altijd een plan B in je achterhoofd.
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Jaloers
Terwijl ik met een vriend door de bergen van Chili loop ben ik heel even jaloers op de mensen die thuis achter hun computer een georganiseerde reis boeken waar alles van a tot z is geregeld. Een seconde kijk ik op tegen de mensen die bij aankomst een reisleider regelen die alles regelt als je op pad gaat. Ja ik benijd zelfs heel even de mensen die een all inclusieve vakantie hebben geboekt.
Tekst gaat verder onder de foto’s
Trappelen in de slaapzak
Lang de tijd om weg te dromen krijg ik niet, want de orde van de dag houdt me bij de les. De rugzak op mijn rug voelt zwaar en op bijna 6000 meter snak ik bij elke stap naar zuurstof. Al stappend door de sneeuw bedenk ik me dat ik naar de wc moet maar dat ik dan mijn billen moet blootstellen aan de kou. Ik besluit te wachten tot de avondhut in beeld komt en loop bij aankomst zo snel als mogelijk naar de ‘wc’. Gehurkt boven een gat in de grond ben ik net op tijd om niet in mijn broek te plassen. Het opgeluchte gevoel wint het gevecht van de 1000 koude naalden in mijn been. Uit mijn jaszak tover ik 1 velletje wc-papier die ik door tweeën deel omdat wc-papier een schaars goed is.
Terug in de ‘keuken’ geeft het vuur net voldoende warmte om een goedje uit een zakje op te warmen. Net als elke andere avond gaan we vroeg onze slaapzak in om warmte te creëren. Mijn lijf plakt in de klamme en ijskoude slaapzak en omdat ik mijn voeten maar niet warm krijg lukt het niet om slaap te vatten, hoe moe ik ook ben. Ik trappel in mijn slaapzak om wat warmte te creëren en ondertussen bespeur ik bij mezelf een verlangend gevoel.
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Een luchtkasteel
Verlangen. Ik ken het gevoel als een begeerte, een diepe wens en een innerlijk vuur die maar niet uit mijn hoofd verdwijnt. Iets waar ik hemel en aarde voor laat bewegen, een baken die me richting geeft of een emotie die ik met een glimlach kan aanschouwen. Een verlangen is als een sprookje. Het is een kasteel die je kunt bouwen in je eigen veilige wereld waar alles mogelijk is. Echter, al rillend in mijn slaapzak ebt de romantiek van het woord langzaam weg.
Laten we onze gedachten niet gijzelen, als we toegeven aan verlangen? Dat kasteel (verlangen) is eigenlijk maar een luchtkasteel als het alleen maar bij dromen en wensen blijft. Als we beginnen met verlangen vergeten we wellicht de schoonheid te zien van het hier en nu. Verlangen balanceert op een evenwichtskoord met de emotie hebzucht die bij bevrediging alweer het zaadje van nieuwe verlangens met zich meedraagt. Waarschijnlijk zei niet voor niks een Britse filosoof ooit: “het geheim van geluk is bewonderen zonder verlangen”.
Geef 'verlangen' ademruimte
Terwijl mijn gedachten dwarrelen piept ondertussen mijn horloge zachtjes. Het is 04.30 uur en de wekker kondigt de start van de volgende etappe in de bergen aan. Ik heb helaas geen oog dichtgedaan en mijn voeten voelen nog steeds aan als ijsklontjes.
Moe en rillend van de kou stap ik uit mijn slaapzak en trek ik mijn vieze bergkleren weer terug aan. Ik stap naar buiten en zie in de ochtendschemer de bergkammen langzaam tevoorschijn komen. Voorzichtig verschijnt er een glimlach rond mijn mond.
Geef een fluisterend verlangen genoeg ademruimte. De roep van het onbereikbare zal als een echo door de stilte glijden, terwijl het hier en nu de ongeëvenaarde rijkdom van het moment onthult.
SHARE & SPREAD WISDOM
OOK INTERESSANT
Populair
© All rights reserved Wisdom Lab
Su-Anne van Waes