Het stille weten van intuïtie

Column

Ouder worden leert me niet méér te denken, maar beter te voelen. In deze column lees je hoe je intuïtie rust, vrijheid en vrolijkheid met zich mee kan brengen.

Intuïtie

Als ik door de bergen wandel dwalen mijn gedachten vaak af (column: hoe bergen kunnen inspireren). Terwijl ik intens geniet van de Italiaanse herfstzon op mijn huid, denk ik na over het woord intuïtie. Ik vind het een facinerend woord en een krachtig fenomeen.

Als kind voel je het vanzelf; zonder uitleg en zonder twijfel. Instinctief weet je wanneer iets klopt of wanneer iets niet goed voelt. Als je jong bent wil je niet analyseren, je wilt ervaren. Af en toe wint nieuwsgierigheid het van intuïtie, waardoor je toch uit een boom valt of in een sloot beland. Echter, het zijn juist die momenten die je eraan herinneren dat intuïtie zich zelden vergist, hooguit wordt genegeerd.

Met denken probeer je te verklaren

Naarmate je ouder wordt, wordt ‘het willen ervaren’ langzaam overgenomen door ‘het willen weten’. Je leert redeneren, afwegen en verklaren. Je wordt beter in begrijpen waardoor je intuïtie naar de achtergrond verdwijnt, overschaduwd door een drang naar logica, zekerheid of controle.

Ik ben niet roomser dan de paus. Mijn hoofd wilt graag alles begrijpen en ik ben een koniging in denken. Dat heeft vele voordelen, maar als nadeel blijven hierdoor argumenten zich herhalen in mijn hoofd, of ben ik op zoek naar een nog betere verklaring. Kostbare mentale denkkracht, tijd en energie.

Herken wat is

Tot ik dit jaar de kracht van intuïtie terug vond, door te vertrouwen op wat ik voel. Soms heb je een gebeurtenis nodig, die je herinnert aan dat gevoel. Ik ontdekte dat ik niet meer diep hoefde na te denken om te komen tot een keuze. Dat een gebeurtenis niet meer voelt als een raadsel dat opgelost moet worden of wilt begrijpen om betekenis te hebben. Dat een keuze gemaakt kan worden zonder te analyseren of andere meningen te horen.

Hierdoor heb ik tegenwoordig bij keuze’s minder woorden nodig. Niet omdat ik minder voel, maar omdat ik sneller herken wat is. Niet omdat ik zeker weet, maar omdat ik vertrouw. Het is de stem van alle keren dat je gevallen bent en weer bent opgestaan. Het is de verzamelde wijsheid van je eigen leven die je toefluistert: “Je weet dit al”.

Geloof in datgene wat je al wist

In de dolomieten bedacht ik mij ineens dat ‘denken’ een mechanisme kan zijn, die keuze’s (mijn eigen of andermans) te verklaren en/of te verantwoorden. Je probeert jezelf gerust te stellen met argumenten en met een beetje pech eindig je telkens in dezelfde gedachtencirkel omdat je elke keer die overtuiging nodig hebt, om in de keuze te geloven.

Een keuze gemaakt vanuit mijn intuïtie klopt van binnenuit. Niet als iets groots of verhevens, maar als een zachte vanzelfsprekendheid waar ik steeds vaker weer terug op leer te vertrouwen. Ik ervaar hierdoor vrijheid in het niet meer redeneren waar je hart allang voor heeft gekozen. Lichtheid in het loslaten van wat niet meer past. En vrolijkheid in de eenvoud van het maken van keuze’s. Het is een mooi kado van ouder worden: niet dat je alles beter begrijpt, maar dat je durft te geloven in datgene wat je al wist.

SHARE & SPREAD WISDOM

Column