“Life doesn’t wait for you”

Column

"Life doesn't wait for you"

Het mooie aan werken in het buitenland is dat je dierbare vriendschappen opbouwt. Zo ontmoette ik in Cambodja mijn dierbare Iraanse vriend Sabier. Directeur van het Wereld Natuur Fonds met een groot hart voor het leven rondom in en rondom de levensader van Cambodja; de Mekong. Meermaals per week eindigen we onze werkdag bij de rivier waar we thee dronken, onze werkperikelen bespraken en hij betoverende Arabische liedjes/versjes met mij deelde (zie film) waar altijd een mooie les in zat.

Na een lange werkdag

Het was een drukke dag op het werk. Om 05.00 uur in de ochtend stapte ik op de motor om aan te sluiten bij diverse management overleggen van verschillende scholen in de achterlanden van Cambodja. Na vijf overleggen kwam ik rond lunchtijd weer terug op het ministerie, sprong ik snel onder de douch en gaf ik een presentatie aan 200 schooldirecteuren over onderwijsfinanciering. In de namiddag trainde ik mijn collega’s van het ministerie hoe onderwijsjaarplannen gecontroleerd kunnen worden en aan het einde van de dag loop ik nog snel een rondje op de afdeling om te horen hoe de dag van mijn collega’s ging. Als iedereen naar huis is bel ik met mijn assistent om de agenda van morgen door te lopen, werk ik mijn mail bij, tot ik opschrik van mijn telefoon.

Meet me at the river

Ik pak mijn telefoon en lees de SMS: “Time to stop working Sue. Meet me at the river”. Ik glimlach, sluit zonder twijfel mijn laptop, zwaai naar de bewaker en spring op de fiets richting de Mekong. Meteen voel ik de 35 graden avondhitte op mijn huid maar gelukkig ligt het ministerie van onderwijs kantoor dicht bij de prachtige Mekong rivier. Zodra ik de hoek om fiets en de Mekong in beeld heb voel ik direct de verkoelende bries in mijn gezicht. Ik glimlach breed en geniet. De wind waait door mijn haren, de avondzon glinstert op het water, ik zwaai naar bevriende lokale dorpsgenoten die ook de verkoeling opzoeken terwijl ik in de verte Sabier enthousiast zie zwaaien.

Een dierbare vriendschap

Sabier is 33 jaar oud, Iranees, uitvinder van het woord galant, extreem zorgzaam, altijd geïnteresseerd in de wereld om hem heen en directeur van het Wereld Natuur Fonds (WNF) in Oost Cambodja. Hij stuurt met een groot verantwoordelijkheidsgevoel zijn team aan die zich inzet voor alles in en rondom de Mekong rivier aan de oostkant van Cambodja. Een grote verantwoordelijkheid als je weet hoe belangrijk (ecologisch, economisch en logistiek) de rivier voor Cambodja is. Hij kan gedreven vertellen over het belang van evenwicht tussen water, dier en mens. Een tak van sport waar ik niks van weet waardoor ik altijd aan zijn lippen hang terwijl hij omgekeerd altijd gefascineerd is door mijn werkzaamheden in het onderwijs. Tel daarbij op dat we gelijke sociale opvattingen hebben, elkaars humor begrijpen en geïnteresseerd zijn in elkaars culturele achtergrond. Het resultaat. Een dierbare vriendschap.

Tekst gaat verder onder de foto’s.

Arabiers vers

Hoewel we in Kratie maar 2 straten van elkaar wonen spreken we na ons werk vaak af bij de rivier waar we een vast plekje hebben op de kader. Vanaf het muurtje kijken we naar de ondergaande zon, naar de vissers die hun buit binnen halen en de moeders die de was doen in de rivier. We delen thee en simpel ‘streetfood’ terwijl we ondertussen onze werk perikelen bespreken en diepe gesprekken voeren over ons persoonlijk leven. Als de avond invalt en de maan op het water fonkelde verandert ook onze gesprekken. Vaak worden het filosofische gesprekken die Sabier altijd eindigt met een Arabiers vers, gedicht of paragraaf uit de Koran.

Hurry up

Als tegenhanger van de zwaarte beschikte we beide over speelsheid. In die speelsheid vaarde we op gammele vissersbootjes over de Mekong, sliepen we buiten in hangmatten, rende we achter dieren aan, reden we op onze motors door prachtig afgelegen plattelandsdorpjes, leerde ik traditioneel Iranees brood maken, at ik voor het eerst oesters of reisde we spontaan 7 uur (!) naar het zuiden van Cambodja omdat we een discussie kregen over peper planten. Natuurlijk hadden we ons veel moeite kunnen besparen door het antwoord te googlen, maar dat zou niet des ons zijn geweest.

Want zoals Sabier ooit eens in een gedicht zong (zie film):

Life doensn’t wait for you, so hurry up. Hop on.