Buiten, met mijn telefoon in de lucht gestoken zoeken naar bereik, waagde ik de gok het telefoonnummer te bellen. Ik stond ondertussen op zo’n afgelegen plek, dat het me vrolijk stemde dat de telefoon überhaupt overging. Het feit dat er werd opgenomen maakte me enthousiast. Ik vertelde mijn verhaal waarop een man aan de andere kant van de lijn hartelijk begon te lachen. Hij stelde zichzelf voor als Nicola. Een 42 jarige Engelssprekende Argentijn, historicus en bioloog.

Hij bood meteen aan om naar een cafe in de stad te komen om mijn vragen te beantwoorden, omdat hij zelf nogal achteraf woonde en mij dat een moeilijke reis zou besparen. Echter, ik was die ochtend net met een landrover uit de stad vertrokken om te toeren in het uiterste zuiden van Patagonia en was inmiddels drie uur verwijderd van de stad Ushuaia. Toen ik uitlegde waar ik me begaf bleek ik een uur verwijderd te zijn van zijn huis. Doordat ik een landrover bij me had zou ik zijn huis kunnen bereiken alleen waren er geen wegen en borden meer tijdens dat laatste uur. Op het oud bonnetje kliederde ik wat aantekeningen die niet meer voorstelde als ‘bij de schuine bomen rechts aanhouden’ en ‘bij de lagoon tegen de klok inrijden’. 

Alvorens ik aan de tocht begon twijfelde ik nog even om als vrouw alleen naar een onbekende man te rijden ‘in the middle of nowhere’. Aangezien mijn intuïtie me zelden in de steek laat besloot ik ook nu daarop te vertrouwen. Daarnaast bericht ik in dit soort situaties altijd mijn zus met daarin mijn plan, contactgegevens die ik heb, mijn locaties en dat ik binnen 24 uur contact opneem.

Gerustgesteld zette ik de off road route voort. Volledig onder het stof kwam ik na een dik uur rijden aan. Midden op de zandweg zag ik een klein stipje die met de seconde dat ik naderde de vorm kregen van Nicola. Uit blijdschap dat ik de afgelegen plek had gevonden communiceerde ik met mijn grote koplampen. Ik kreeg antwoord door wijd zwaaiende armen en een brede glimlach die het ijs deed breken alvorens we elkaar hadden ontmoet.